De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 12 - 2019

Dag 11 – The end is near

Na het berenfeest van gisteravond leidde de reis ons vanochtend diep het Isfjord in. Helemaal tot aan het einde van een van de zijarmen, nog voorbij het Russische spookstadje Pyramiden, tegenover de – zeer mooie – Nordenskiöldgletsjer. Dit was ons doel omdat we gehoord hadden, via de ook tussen schepen onderling bestaande grapevine, dat hier in de voorgaande week een beer gezien zou zijn.

Hoe meer beren, hoe beter, dus zelfs na gisteren beren gezien te hebben leek het ons een goed idee om vandaag door te zoeken. Op de kust en op de ijsplaat zaten beren. Een moeder met een kleintje (met prooi) en nog een andere, waarschijnlijk subadulte, beer op de ijsplaat. Nog steeds ver weg, maar al een stuk dichterbij dan gisteren. En zeg nou zelf: 5 beren op één enkele North Atlantic Odyssey is toch fantastisch?

Niet alleen fantastisch overigens, het is ook een record. Nooit eerder zagen we 5 beren tijdens één enkele North Atlantic Odyssey. Deze uitvoering was sowieso een reis van records; nooit eerder hebben we zo lang in het zeeijs gevaren; nooit eerder hebben we zoveel Grienden gezien; nooit eerder zoveel Butskoppen en ook nog eens zo dichtbij; nooit eerder was het zo koud. Waar het normaal rond het vriespunt blijft hangen als laagste temperatuur, kwamen we dit keer op min 6 uit. Met een straffe noordenwind die ook nog eens direct van het poolijs afkomt, zorgde dat voor een pittig grote chill factor.

Het was niet alleen een reis van records overigens, sommige onderdelen waren ook gelijkwaardig aan eerdere jaargangen. De landing op Jan Mayen bijvoorbeeld. Voor de zesde keer op rij zijn we daar aan land gegaan, daar verandert niet veel aan. Ook de Groenlandse Walvissen waren er weer bij. We doen daar inmiddels vrij luchtig over, maar vergis u niet: 5 jaar geleden was dat echt een ontdekking van wereldformaat en de jaren daarna heeft onze, steeds bestendige herontdekking, een nieuw begrip voor deze zeer kleine subpopulatie geleverd. Inmiddels denkt men niet meer dat deze groep bijna is uitgestorven, maar dat er mogelijk zelfs meer dan 100 dieren zijn.

Ook merkwaardig gelijk aan de reis van vorig jaar is de afgelegde afstand. Ondanks dat we vorig jaar via Fair Isle gevaren zijn en een stuk verder naar het noorden moesten varen om het zeeijs te vinden, was de route van dit jaar – waarschijnlijk door meer afstand in het ijs plus het feit dat we dieper het Isfjord in gevaren zijn – in afstand heel erg gelijk aan die van vorig jaar. 2244 zeemijl tegen 2245 zeemijl....

Morgen gaan we van boord. De meeste mensen blijven nog een paar dagen op Spitsbergen. Op zoek naar meer moois. Want zelfs na de vele bijzondere waarnemingen van de afgelopen twee weken blijven we op zoek naar meer....

Vanuit Longyearbyen op Spitsbergen,

Pieter van der Luit
PolarXL