De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 11 - 2019

Blog 10 – Arctic Wildlife

Normaal gesproken zou je zeggen dat we bij het krieken van de dag bij Spitsbergen aankwamen. De dag kriekt hier echter 24 uur per dag, dus is het wellicht beter om te zeggen dat we vroeg in de ochtend aankwamen.

Via wat voorbij zwemmende walvissen arriveerden we rond het middaguur bij King Karls Forland, bij een onooglijk stukje strand dat we elk jaar aandoen. De reden? Op dit stukje strand is de lokale hangplek van de Walrusjeugd. Om één of andere reden voldoet het strandje aan alle eisen die een moderne Walrus tegenwoordig stelt aan een hangplek, met als gevolg dat we vaak niet zo lang hoeven te zoeken naar Walrussen. We weten immers waar ze te vinden.

Het aantal bezoekers dat hier tegelijk aan land mag om de Walrussen van dichtbij te bewonderen is gelimiteerd. Vijftig man en niet meer. Dat houdt in dat wij in twee aparte groepen aan land gaan. De mensen die hun hut aan stuurboord hebben mogen in de eerste groep en komen bijna twee uur later met een grijns van oor tot oor terug aan boord. Waar we normaal vaak een fijne, maar ietwat rustige groep Walrussen kunnen bekijken, waren de dieren vandaag bijzonder actief.

Onder leiding van onze gidsen lopen de deelnemers langzaam en stil richting de Walrussen. Er moet minimaal 30 meter afstand blijven tussen ons en de dieren, maar zelfs vanaf 30 meter is een groep Walrussen een belevenis van jewelste. Slapend, draaiend, knorrend, ruftend, stinkend, grauwend, hobbelend en blubberend zijn de dieren een enorme bron van vermaak. Als er dan ook nog dieren in en uit het water komen “lopen” is het setje foto's compleet en de grijns waarmee men terugkomt verklaard.

Nog voor we in het Isfjord zijn, op weg naar Longyearbyen, ziet een oplettende matroos wat witte golfjes in het water. Omdat het zo goed als windstil is, is het wit echter geen golfje, maar de rug van een Beluga. Een flinke groep van deze witte, Arctische dolfijnen zwemt op een paar honderd meter voor het schip. Met knap stuurwerk brengt de kapitein ons dichterbij en zelfs vanuit het comfort van de warme lounge zijn de Beluga's nu te zien. Logisch ook wel, want de dichtste dieren zwemmen nog geen twintig meter van de boot.

Nog is het dierenspektakel niet afgelopen echter. Na wat Rendieren op de kust te hebben gezien – die gaan we straks in Longyearbyen heel wat dichterbij zien – varen we een volgend fjord in. Het landschap is fantastisch en het licht subliem. Zo subliem dat alles wat beweegt wordt opgemerkt. Zo ook dat ene stipje. Ver weg, maar het beweegt. We komen zo dichtbij als het schip kan, maar de afstand zal flink blijven. Ondanks de afstand tot het dier is het duidelijk dat we ook een IJsbeer kunnen bijschrijven op onze lijst. Sterker nog, het blijken twee IJsberen te zijn en uit de actie die zich vervolgens zonder gêne op flinke afstand voor onze ogen afspeelt, vermoeden we dat we over de spreekwoordelijke 9 maanden misschien wel een derde IJsbeertje kunnen verwachten...

Vanuit het Isfjord in Spitsbergen,

Pieter van der Luit
PolarXL