De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 5 - 2019

Dag 4 – Een lach en een traan

Het is 2 minuten over 6 op zondagochtend als ik wakker gebeld word door de scheepsarts. “We moeten iemand evacueren.” Ook goedemorgen....

Eén van de passagiers moet acuut van het schip gehaald worden. Omdat we op zee zitten, zal dat met de helicopter moeten gebeuren; gelukkig maar dat de kustwacht regelmatig oefent met dit soort ingewikkelde procedures, zoals we gisteren merkten.

In de loop van gisteren was al duidelijk geworden dat één van onze medereizigers potentieel een aandoening had waardoor zij de reis niet zou kunnen vervolgen. Omdat die aandoening wordt vastgesteld aan de hand van een aantal symptomen en niet alle symptomen aanwezig waren, was de dokter echter niet zeker of het deze aandoening was of toch niet.

Met toestemming van de betreffende reiziger mag ik vertellen om welke aandoening het gaat: een (mogelijke) blindedarm ontsteking. Een gebarsten blindedarm is niet iets wat je op zee wilt hebben. Noch als patient, noch als arts. Gisteren werd al besloten om onze koers iets naar het westen te verleggen, zodat, mocht het inderdaad nodig zijn de deelnemer van boord te laten halen, we binnen het bereik van de helicopter zouden zijn. Van de Faroer-eilanden overigens, niet van een Schotse helicopter.

6:02 dus; de telefoon gaat en alles wordt in werking gezet. Ik moet ons kantoor bellen om alle gegevens te verzamelen, waaronder de verzekeringsgegevens. Met die gegevens belt de officier van dienst de alarmcentrale van de verzekering die toestemming moet geven voor het inzetten van de helicopter. Dat loopt gelukkig allemaal op rolletjes en we krijgen al snel bericht dat de helicopter er met een dikke 20 minuten zal zijn.

De deelnemer wordt gevraagd zich klaar te maken voor vertrek, net als haar echtgenoot, die gelukkig ook mee mag vliegen met haar. Deze behoorlijk ingewikkelde operatie verloopt vlekkeloos, zowel vanuit het perspectief van de helicopterbemanning als vanuit het perspectief van de mensen aan boord van onze boot die helpen de deelnemer aan boord van de helicopter te krijgen.

En dan is het ineens half 8. De deelnemer plus haar echtgenoot zijn van boord, de helicopter is weg en de mensen die onder hoogspanning de operatie hebben ondersteund krijgen de gelegenheid hun adrenalinepeil te laten zakken.

De overige deelnemers aan de reis, die wel merkten dat er een helicopter bij het schip hing (maar ja, dat was gisteren ook zo en toen was het een oefening, dus waarom vandaag niet?) worden op de hoogte gesteld en het schip zet weer koers richting het noorden.

Zoals uit de titel van het blog blijkt, was er ook reden voor de spreekwoordelijke lach. Die kwam 's middags toen er een groep Grienden werd ontdekt. Bij de Grienden bleken ook flink wat Witflankdolfijnen te zwemmen, een soort die bij veel deelnemers hoog op de verlanglijst stond.

De Grienden waren rond de 200 in getal, de dolfijnen een stuk minder, maar het totale aantal zeezoogdieren werd stevig opgehoogd door bijna 20 Butskoppen, nog zo'n soort die bij veel deelnemers hoog op de lijst stond.

Ruim anderhalf uur hebben we tussen de dieren gelegen die zich niet, maar dan ook niets van het schip aantrokken. De Butskoppen die vaak niet zo heel makkelijk te zien zijn, kwamen tot op 15 meter van het schip, rustig foeragerend en iedereen de gelegenheid gevend voor prachtige foto's.

Ook de vogels deden lekker mee. Een Gekraagde Roodstaart, een Koperwiek, weer een Blauwborst, maar vooral een Graspieper lieten zich fotograferen. Die Graspieper op wel zeer ongegeneerde wijze overigens, het diertje zat bij menigeen op de schoen, de arm of zelfs de schouder.....

De dag werd afgesloten met een leuke verzameling trekvogels. Een Tureluur, een Scholekster, twee Regenwulpen en een prachtige Kanoet in broedkleed vlogen tijdenlang rond het schip, op weg naar het dichtstbijzijnde stukje land in het noorden. Net als voor ons, hopen we dat hun eerstvolgende stopplek Jan Mayen zal zijn.

Vanaf de Atlantisch Oceaan, ten noorden van de Faroer-eilanden,

Pieter van der Luit
PolarXL