De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 4 - 2019

De Noordzee, de Noordzee, de Noordzee,

“daar zeilde op de Noordzee, de Noordzee wijd en koud” zong Boudewijn de Groot in de jaren '70.

Wijd, ja. Koud, nou niet echt. Hoewel de zon zich vandaag niet zal laten zien, is het bepaald niet koud met ruim 10 graden en een bescheiden windje.

Het is een dag met twee gezichten. We hebben definitief te horen gekregen dat een landing op Fair Isle niet gaat gebeuren deze reis. De Britse douane geeft ons geen toestemming om aan land te gaan. Wel mogen we op 2 mijl afstand langs de Shetland eilanden varen.

Gelukkig weten alle passagiers al vanaf het moment dat ze geboekt hebben dat de kans op het niet aan land kunnen gaan op Fair Isle bestond; iedereen accepteert de mededeling dan ook zoals het is. Er blijft genoeg te zien vandaag. Vogels in verschillende varianten bijvoorbeeld. En dan bedoel ik niet alleen dat we veel verschillende soorten vogels zagen, variërend van Tapuit tot Noordse Pijlstormvogel, van IJslandse Grutto tot Grote Jager en van Jan-van-Gent tot Blauwborst.

Blauwborst? Ja zeker, een Blauwborst verraste ons met een langdurig bezoek aan boord. Het beestje zag in de boot een mooi rustpunt op een trekroute waar hij helemaal niet hoort en vloog rond de boot en op de boot. Geef vogelaars een blik op een Blauwborst en de camera's komen te voorschijn. Als een ervaren catwalk model paradeerde de Blauwborst voor de de fotografen die keurig afstand hielden, maar wel met de mooiste foto's terugkwamen. Foto's waar uit bleek dat het niet onze Witsterblauwborst is, maar een Scandinavische Roodsterblauwborst. Voor veel mensen aan boord gewoon een lifer, een soort die ze nog niet eerder hebben gezien.

En dan was er ook nog die andere vogel. De Britse kustwacht heeft de gewoonte om passerende passagiersschepen op te roepen en mee te delen dat ze onderdeel worden van hun training. In 2017 gebeurde dat ook al een keer (zie het betreffende blog) en ook dit jaar kwam de reddingshelicopter boven de boot hangen om te oefenen hoe je een zieke of gewonde passagier van boord haalt. Een imposant gezicht (en geluid) en erg nuttig, want je weet maar nooit wanneer zo'n oefening in de praktijk gebracht moet worden.

Behalve de flinke vogelvariëteit werden we ook getrakteerd op wat zeezoogdieren. Een Dwergvinvis, wat Bruinvissen, een enkele Grijze Zeehond en aan het einde van de middag nog een soort. Als eerste gezien als een flinke rugvin die boven het water uitstak. Hoewel het niet de gehoopte Orka bleek te zijn, was het een nog lastiger te ziene soort. Vijf Grijze Dolfijnen waren rustig aan het foerageren en hadden, mede door het vakkundige stuurwerk van de kapitein geen enkele last van ons. Ruim een half uur hebben alle passagiers een schitterend zicht gehad op de dolfijnen, die gewoon bleven doen wat ze toch al deden: zwemmen en eten.

Rond het avondeten laten we de Noordzee achter ons en varen we de Atlantisch Oceaan in, klaar voor het volgende deel van ons avontuur.

Vanaf de Atlantische Oceaan ten noordwesten van de Shetland eilanden,

Pieter van der Luit
PolarXL