De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 8 - 2019

Blog 7 – en dat is vijf....

De dag na Jan Mayen is altijd de dag met de grootste verandering tijdens de North Atlantic Odyssey. Kun je met een beetje goede wil Jan Mayen nog vergelijken met een dagje vogelen in Schotland of Noorwegen, de dag daarna gaat die vergelijking mank.

We laten het bekende achter ons en gaan het grote onbekende tegemoet. De makkelijkst waar te nemen verandering is het ijs. In de loop van de dag bereiken we het eerste ijs. Eerst wat losse stukjes, maar almaar meer, en tenslotte liggen we middenin het ijs.

Voor die tijd was een andere verandering al waar te nemen echter: de Grijze Zeehonden zijn vervangen door Zadelrobben en de eerste Ivoormeeuw was ook al voorbij komen zetten. Op het ijs nam het aantal robben flink toe en ook Klapmutsen, een andere robbensoort, staan inmiddels op de lijst.

Dit gebied is het gebied van de Keizer van het Hoge Noorden. De “yellow fluffy thing” komt hier voor en iedereen weet dat. Zo goed als de volledige groep passagiers staat aan dek, aandachtig speurend naar aanwijzingen voor de aanwezigheid van IJsberen. Die aanwijzingen vinden we ook in de vorm van sporen. Flink wat ijsschotsen hebben pootafdrukken van IJsberen, maar het dier zelf vinden we niet.

Niet getreurd, want het ijs voor de kust van Groenland – daar zitten we inmiddels – heeft nog een specialiteit. Vijf jaar geleden stuitten we bij toeval op een enorme groep Groenlandse Walvissen. Groenlandse Walvissen zijn niet per se heel zeldzaam, de subpopulatie in de Beringzee telt meer dan 20.000 dieren, maar de subpopulatie uit de noordelijke Atlantische Oceaan werd geacht uitgestorven te zijn, of op zijn minst heel hard op weg daarnaartoe.

Onze vondst in 2015 zorgde dan ook voor een schokgolf in de wereld der walviswetenschappers, te meer we elk jaar sindsdien opnieuw Groenlandse Walvissen gevonden hebben. Vorig jaar vonden we er zelfs meer dan 100..... Met gepaste trots kunnen we zelfs zeggen dat de wetenschappers die onderzoek naar deze dieren doen ónze theorie over waar de dieren te vinden gebruiken.

Anyway, ook dit jaar was het raak. Voor het vijfde jaar op rij vonden we ze. Eerst eentje, toen nog een en na een ietwat ergerlijke zoektocht met beperkt resultaat kon ik tijdens het uitserveren van het dessert aan iedereen vertellen dat we drie Groenlandse Walvissen voor het schip hadden. Deze dieren waren niet gestresst, zwommen niet bij ons vandaan, maar bleven in de buurt van het schip. Vijf minuten na mijn mededeling stond iedereen aan dek, vol bewondering voor deze ietwat archaïsche beesten.

Ruim een uur lang hebben we kunnen genieten, tot zelfs de staarten van onderduikende walvissen. Vijf jaar achter elkaar, dat had niemand ook maar durven dromen in zijn wildste dromen. Niemand die gisteravond ook maar nog een heel klein beetje aan de Keizer van het Hoge Noorden dacht. Dat komt morgen wel weer.

Vanuit het pakijs voor de kust van Groenland,

Pieter van der Luit
PolarXL