De North Atlantic Odyssey 2019 - blog 7 - 2019

Dag 6 – en dat is zes

Jan Mayen. Ik heb er al vaak over geschreven. Over hoe ik ooit voor het eerst hoorde over Jan Mayen, (een vervelende hoofdmeester die vond dat het in Nederland nooit echt waaide – weet je waar het altijd waaide? Jan Mayen) over wat mij het eerst verteld werd over Jan Mayen (het meest afgelegen eiland waar het 370 dagen per jaar keihard waait – beiden pure quatsch), en over het feit dat het er altijd rotweer is (ook niet waar, alle keren dat ik er was, varieerde het weer van zeer aangenaam tot goed te doen).

Dat Jan Mayen dus. Gisteren waren we er weer. Sinds die dag op de lagere school in 1981/82 is Jan Mayen altijd in mijn hoofd blijven zitten. Sinds mijn eerste bezoek in 2014 is dat niet veranderd. Alle opvolgende jaren is mijn fetish voor het eiland alleen maar toegenomen. Mooi dus dat we gisteren, voor het zesde jaar op rij, aan land konden gaan op Jan Mayen.

Aan land staat de base commander ons op te wachten. Een lange, rustige Noor die het hier 6 maanden voor het zeggen heeft, staat onze paspoorten te stempelen met het zeer gewilde stempel van Jan Mayen. We proberen elkaar altijd wat leuks te bezorgen, waarbij we “het schip” aan de ene kant en “de basis” aan de andere kant is. Wij van het schip bezorgen de basis een hele dikke krat met vers fruit, iets wat zij hier maar twee keer per jaar aangeleverd krijgen. Logisch dus dat met daar zeer blij mee is. Zij fêteren de kapitein van ons schip. Ten eerste door ons ter wille te zijn met een landing, ten tweede door wat moderne spiegels en kraaltjes te overhandigen.

Omdat we door de stevige wind niet aan de basiskant van het eiland konden landen, maar moesten uitwijken naar de andere kant, moet die enorme krat fruit nog wel even naar de basis gebracht worden. Laat die fijne Noor nu vragen of ik misschien mee wilde rijden met hem naar de basis....

In mijn vorige bezoeken heb ik de meeste varianten die mogelijk zijn bij een landing op Jan Mayen wel gehad: zo zijn we wel eens bij de basis geland, wel eens aan de andere kant geland, ben ik wel eens het eiland rondgevaren, zijn we wel eens van de basis naar de andere kant gelopen etc. Nooit was ik echter met de auto op het eiland geweest, dus die uitnodiging werd in graagte aangenomen.

Eenmaal op de basis gingen de deuren verder open. Ik kwam de personeelsverblijven in, normaal gesproken off limits to bezoekers. Typisch Scandinavisch, bloedheet, mooie, ietwat steriele houten en leren meubels en zeer aardige mensen. Mijn oog werd echter getrokken door de kop van een IJsbeer die aan de muur hing. Het bleek om de laatste IJsbeer te gaan die op Jan Mayen gezien was. In 1990. “Direct geschoten” vertelt het bordje dat onder de IJsbeer hangt.

De opgezette Sneeuwuil die in het verblijf staat, was niet geschoten, haastte de commander zich te zeggen. Het dier was in 2009 aan komen vliegen en lag een paar weken later dood langs de weg. Verhongerd. Het is lastig te overleven als je op lemmingen jaagt die hier niet voorkomen, dat dan weer wel....

Op de terugweg naar het schip (weer met de auto) passeren we tientallen van onze medereizigers die de kans op een stevige wandeling op Jan Mayen graag aannemen en lekker de benen aan het strekken zijn. Iedereen geniet met volle teugen. Aan gezichten met dikke glimlachen hadden we al geen gebrek deze reis, maar vandaag zijn de stralende gezicht wel heel ruim en lang vertegenwoordigd.
We zijn geland op Jan Mayen en iedereen beseft hoe bijzonder dat nu eigenlijk is!

Als afsluiting nog een dienstmededeling: namens Morten en ondergetekende een hart (onder de riem te plaatsen) voor H.B. te R. :we missen je aan boord.....

Vanaf de Atlantische Oceaan bij Jan Mayen,

Pieter van der Luit
PolarXL